Ένα γιατί συντρέχει με τις σημαντικές πράξεις της ζωής μας όπως το γιατί διαβάζω, γιατί αθλούμαι, γιατί σκέφτομαι, γιατί επιλέγω μια συγκεκριμένη στάση ζωής. Στο γιατί της συγγραφής η αιτιολόγηση διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο όμως το βαθύτερο αίτιο πιστεύω ότι αναβλύζει από την ίδια κοίτη, εκείνη που έχει κοινή συνισταμένη το υποσυνείδητο. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε σεντούκια γεμάτα από εικόνες συνδυασμένες με πρόσωπα και τόπους, συγγραφείς και βιβλία, ήχους και παραστάσεις, πράγματα που συνοδεύουν παιδιόθεν την σημερινή αρματωσιά μας και έχουν καθορίσει και διαμορφώσει τη σκέψη, τον τρόπο και την παρουσία μας στη σημερινή πραγματικότητα.
Καθώς ωριμάζουμε ωριμάζει μαζί ο τρόπος σκέψης, η πολιτική μας συνείδηση, η προσωπική μας θέση και φιλοσοφία, η ψυχολογική μας υπόσταση, το ποιητικό ύφος, αν βέβαια υπάρχουν και σε πιο βαθμό μεγάλο ή μικρό, ή καθόλου, αλλά γενικά μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τα όποια στοιχεία αποτελούν τη δέση μας. Η επεξεργασία του θέματος, το ταξίδι, εκείνο που βγαίνει τελικά από μια συγγραφική προσπάθεια, είναι πιστεύω και η απάντηση του συγγραφέα στο γιατί γράφει. Όταν ρωτήθηκε ο μεγάλος μας σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος γιατί κάνει σινεμά απάντησε, «για μένα, για τους φίλους μου, για να νικήσω τον χρόνο».
Προσωπικά και με ταπεινότητα, στο δικό μου γιατί δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει μία και μόνο απάντηση, γράφω διαβάζοντας και διαβάζω γράφοντας με ένα μολύβι στο χέρι. Στα παραμύθια μου αναζητώ και επαναφέρω εκείνο το παιδί που έχασε τον δρόμο και αποφάσισε να μεγαλώσει, ενώ παράλληλα, στα ποιήματά μου, μου βγαίνει η αγάπη, ο ερωτικός θαυμασμός για την γυναίκα σαν σύμβολο και παράλληλα μια εσωτερική κραυγή, ένας θυμός κι ένα γαμώτο για την ευτέλεια της μικρής ζωής μας. Όμως εκείνο που συνεχώς ίπταται πάνω από τις λευκές σελίδες είναι η προσπάθεια να αιχμαλωτίσω την «ξεχωριστή στιγμή» φωτίζοντάς την, σαν ένα στιγμιαίο «κλικ» φωτογράφησης, να ακινητοποιήσω τον χρόνο που αμείλικτα σώνεται στην κλεψύδρα και χρειάζεται να την πιάσεις να την γυρίσεις και να την επανεκκινήσεις. .
Ιαν.2017