Ο Δημήτρης Κάσσαρης συνομιλεί με τη Βούλα Παπατσιφλικιώτη
Η συγγραφή γενικά είναι απόρροια διαβάσματος παιδικής, εφηβικής και κλασσικής λογοτεχνίας μέσα από τα ανάλογα βιβλία που συνοδεύουν την κάθε ηλικία. Η αρχή έγινε με τα κλασσικά εικονογραφημένα των εκδόσεων Πεχλιβανίδη και με τους ήρωες εκείνους που έκαναν άθλους και έκοβαν γόρδιους δεσμούς. Ήταν και τα κόμικς με τον τρομερό σούπερμαν που ξεπετάγονταν από τις σελίδες για να πολεμήσει τους κακούς και να αποδώσει δικαιοσύνη, αυτόν τον σούπερμαν που λείπει στις μέρες μας. Αργότερα αυτά τα αναγνώσματα αντικαταστάθηκαν με τα κανονικά αριστουργήματα της κλασσικής μεταφρασμένης λογοτεχνίας. Δον Κιχώτης, Άθλιοι, Ντίκενς, Μαρκ Τουέιν και πολλοί άλλοι. Ο Μάρκος Αυρίλιος και οι Στωϊκοί φιλόσοφοι. Παράλληλα με όλα αυτά, ηχούσε στο σπίτι η μελοποιημένη ποίηση των Τάσου Λειβαδίτη, Ρίτσου, Ελύτη και άλλων που έφεραν τον Καβάφη, την Κική Δημουλά και άλλους πολλούς και νέους. Κάπως έτσι, μαζί με την αρωγή της τέχνης και της επίμονης δουλειάς, δημιουργήθηκε μια παλέτα με κάθε λογής χρώματα για να’βρει χώρο και να αναπτυχθεί το προσωπικό μου εργαστήρι που οδήγησε στην συγγραφή παιδικών βιβλίων.
Σημαίνει πολλά. Σκαλίζω σπέρνω και ραντίζω το χώμα να βλαστήσει καρπούς και ανθάκια. Το κρασί σε υγρό και σκοτεινό κελάρι για να δέσει το άρωμά του. Σημαίνει εκφράζω κάτι βαθύτερο από αυτό που φαίνεται, κάτι περισσότερο από το αυτονόητο. Σημαίνει ανακινώ τα βαθιά κρυμμένα και άλλα εν υπνώσει που ήταν χρόνια σε αναμονή και ήρθε η ώρα τους να βγουν στο φως. Σημαίνει αυτό που λέει μια Πομάκικη παροιμία: “Τάιζε την ψυχή για να σ’ ακούει”.
Ο άνθρωπος, τα ζώα και τα λουλούδια γεννιούνται. Με πότισμα, με καλλιέργεια, με δουλειά, με υπομονή και με αγάπη, αναπτύσσονται και βγάζουν καρπούς, “γίνονται”.
“Το χειμωνόσπιτο”, το παιδικό μου βιβλίο στις εκδόσεις Καλέντη, είναι για όλες τις εποχές του χρόνου όπως και οι αληθινές αξίες της ζωής είναι παντός καιρού και περιέχονται σε αυτό. “Το χειμωνόσπιτο” είναι ένα σύμβολο ένας τόπος αγνότητας όπου δεν υπάρχει ίχνος βίας, τοποθετημένο μακριά και έξω από την διαφθορά, το ψέμα, την εκμετάλλευση και τόσα άλλα που συμβαίνουν μπροστά μας και μπροστά στα μάτια των παιδιών. Μέσα από τους διαλόγους των ηρώων της φύσης και τους στίχους μου που μελοποίησε ο συνθέτης Νίκος Ξανθούλης, την εικονογράφηση του Βασ. Παπατσαρούχα και την σκηνοθετημένη αφήγηση της ηθοποιού Λίλας Μουτσοπούλου, προβάλλεται η πολύτιμη αξία της φύσης που δυστυχώς ο άνθρωπος δεν εκτιμά, δεν σέβεται και δεν προσέχει όσο θα έπρεπε. Ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά αποτελεί ένα μέρος του οικοσυστήματος όπως όλα τα όντα του πλανήτη. Όμως, όπως έχει πει ο Σεφέρης, ο άνθρωπος έχει τόση βαρβαρότητα που βάζει τα δυνατά του να την αποτυπώσει σε δάση, σε πολιτείες ακόμα και στον ίδιο τον άνθρωπο.
Τα παιδιά ως αναγνώστες, ως ακροατές και ως θεατές είναι ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο κοινό. Σαν ένα καλοκουρδισμένο όργανο που θα πρέπει να κάνεις τις χορδές του να ηχήσουν αρμονικά σε μια όμορφη μελωδία και σαν κρουστό ώστε να κρατηθεί ο ρυθμός της ιστορίας μέσα από ενδιαφέρουσες εικόνες. Αυτές που θα καταφέρεις να δημιουργηθούν στο μυαλό του παιδιού μέσα από τη δράση και το χιούμορ ώστε να υπάρχουν ισόποσα υλικά συγκίνησης, παιχνιδιού και διασκέδασης.
Σε αυτή την ερώτηση, αγαπητή Βούλα, θα σου απαντήσω με ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ: “Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει/ Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα/ Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα/ Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο από όλα δεν στο’χω πει ακόμα”.
Είναι πολλές, πάρα πολλές: Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ και ευχαριστώ!
Για να μπω στον μαγικό ρεαλιστικό κόσμο ενός μυθιστορήματός μου που το παίδεψα και με παίδεψε για πολλά χρόνια και ολοκληρώθηκε πολύ όμορφα πριν από μερικούς μήνες. Ωστόσο ο μαγικός κόσμος του παιδικού βιβλίου δεν εγκαταλείπεται εφόσον παράλληλα ένα νέο μου παραμύθι ετοιμάζει τα πανιά του και περιμένει την άδεια απόπλου.