Ακολουθώντας τ’ όνειρο του μικρού Δημήτρη και υλοποιώντας τα θέλω…του έφηβου που τον ακολούθησε, έμαθε ν’ ανταλλάσσει γνώση και λόγο, με αποτέλεσμα κάθε κουβέντα μαζί του να αποτελεί πηγή μαθησιακού πλούτου, δίχως το παραμικρό σημάδι έπαρσης ή μεγαλοπρεπισμού…
H απλότητα της ζωής που ευτύχησα να ζήσω σε χωριά και σε πόλεις, ήμουν τυχερός με κάποια πράγματα που «έγραψαν» μέσα μου, όπως ας πούμε το ψάρεμα με βάρκα με έναν θείο τενόρο που όταν ανοιγόμαστε στα βαθιά τραγουδούσε όμορφα, το μάζεμα της ελιάς με έναν παππού κι ένα γάιδαρο, οι αφηγήσεις ιστοριών από μια γιαγιά την ώρα που μας καθάριζε κάστανα, η φωνή του καπετάνιου πατέρα μου όταν ερχόταν και μας διάβαζε δικά του κείμενα και στίχους που έγραφε. Πολλά άλλα, όπως η ομαδική κούνια που μας πέταγε στα ουράνια και βέβαια τα κλασσικά εικονογραφημένα και τα κόμικς που ανταλλάσαμε με πάθος τα παιδιά… Ντίκενς, Ουγκό, Ιούλιος Βερν, Μέγας Αλέξανδρος, Κολοκοτρώνης, Μικρός Ήρωας, ανάκατα με Σούπερμαν, Μπάτμαν και Αστερίξ.
Όμως ο μικρός Δημήτρης παραμένει πολύ ανήσυχος κι όλο μου τραβάει το μανίκι και μου ζητάει να γράψω ένα νέο παραμύθι και να του το πω. Αυτός ο μικρός ήταν η αιτία και μαζεύτηκαν κάμποσα βιβλία μου που βγήκαν στο φως και άλλα που περιμένουν τη σειρά τους. Μια άλλη φορά μου ζήτησε να γράψω και να του πω στίχους και ποιήματα. Και του είπα κι απ’ αυτά. Δεν ξέρω τι άλλο θα μου ζητήσει, καθώς όσο περνά ο καιρός, όλο μια καινούρια ιδέα βάζει στο μυαλό του για να μου πει να την πραγματοποιήσω.
Ήταν και παραμένει ο ευαίσθητος «Μικρός Πρίγκιπας» του Σαιντ Εξιπερί, αλλά και ο αγωνιστής, πεισματάρης και ελεύθερος, «Γλάρος Ιωνάθαν», του Richard Bach.
Δεν νομίζω, ωστόσο είμαστε εμείς και τα βιώματά μας όταν καταθέτουμε κομμάτια του εαυτού μας. Η μυθοπλασία κάνει τη διαφορά αν και εκεί, όπως είπε ο Όσκαρ Γουάιλντ, «οι σκέψεις των ανθρώπων είναι απόψεις κάποιου άλλου, οι ζωές τους μια μίμηση, τα πάθη τους ένα παράθεμα».
Το ότι μου δόθηκε και αγάπησα από νωρίς μουσική και λογοτεχνία. Ότι καλλιέργησα και εξέλιξα και στα δύο την τεχνική για το μεγάλο ζητούμενο, την αλήθεια. Ότι και με τις δύο αγαπημένες μου τέχνες, το τραγούδι και τη συγγραφή, διεγείρω συναισθήματα συγκίνησης, χαράς ψυχικής ανάτασης στους ανθρώπους. Είμαι απέραντα ευγνώμων που έχω το «γνώθι σαυτόν» και αν και παραμυθάς δεν τροφοδοτώ τον εαυτό μου με ψευδαισθήσεις. Ευχαριστημένος που είμαι εδώ και συνεχίζω να πορεύομαι με ότι έχω πετύχει παρά το ανταγωνιστικό περιβάλλον που επικρατεί σε καίρια πόστα. Όσο για το δώρο της ζωής μου είναι η οικογένειά μου.
Όχι, γιατί τότε έπρεπε να περιμένουμε να μας γράψει ότι θέλει αυτή. Κι αν δεν είναι έτσι μ’ αρέσει να το πιστεύω ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι στην τύχη και στην ατυχία μας. Ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα ορθά και για τα στραβά που μας αφορούν. Το στερεότυπο «είμαστε οι επιλογές μας», είναι σωστό. Αν δεν εξελίξεις το μυαλό σου, αν ζεις αδιάφορα, αν δεν ρίχνεις και μια ματιά γύρω σου, στους άλλους, να βοηθήσεις με τις όποιες δυνάμεις σου, αν είσαι ένα περίκλειστο εγώ, τότε είσαι τυχαίος και ελαφρύς όπως μια φούσκα, ένα μπαλόνι γεμάτο αέρα. Όλοι μαζί δημιουργούμε τη μοίρα μας, μέσα από το «εμείς», μέσα από συλλογικότητες για το κοινό καλό.
Με ένα παιχνίδι σε ένα μικρό παιδί, με ένα παγωτό χωνάκι σε ένα μεγάλο. Με το φύτεμα ενός νέου δέντρου που το ποτίζεις καθημερινά γιατί απλά το αγαπάς. Με την εκτίμηση στους ανθρώπους και την αυτοεκτίμηση. Με μικρά και αληθινά καθημερινά πράγματα που γλυκαίνουν την άχαρη πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Ναι, γιατί μεταξύ του αισιόδοξου και του απαισιόδοξου ο αισιόδοξος περνάει καλύτερα.
Δεν θυμάμαι ποιος τόπε αυτό.
Συζητάω με ξωτικά για μια νέα φαντασιοπληξία και καλοπιάνω τις λέξεις να συμφωνήσουν με την ιδέα
Είναι μία ταινία που περιέχει στοιχεία από πολλά είδη: Mιούζικαλ, περιπέτεια, ερωτικό θρίλερ με χάπι εντ… για ένα ανήσυχο μουσικό – συγγραφέα που σαν σύγχρονος Οδυσσέας, στο τέλος βρίσκει την Ιθάκη του.
Δεν ανησυχώ για τα ΜΜΕ όσο για το ίδιο το μέλλον των παιδιών μας και όλων των Ελλήνων, μεσαίων στρωμάτων και κάτω, γιατί αυτοί είναι που βίωσαν και βιώνουν στο πετσί τους την κρίση. Τα ίδια τα ΜΜΕ κανάλια και σταθμοί, εδώ και πολλά χρόνια, από αρχής του Life stile έχουν πάθει κρίση ελαφρότητας, κενότητας, δεν τόπαθαν τώρα με την κρίση. Εύχομαι κάποτε να υπάρξει ένα υγειές δημοκρατικό περιβάλλον στον νευραλγικό χώρο των ΜΜΕ, με σωστή Ελληνική γλώσσα, με σοβαρότητα, με έξυπνο χιούμορ, με ουσιαστική προσφορά στην κοινωνία που βιώνει τα αδιέξοδα της κρίσης.
Αυτή η ερώτηση χωράει πολύ συζήτηση. Πάνω απ’ όλα η εξουσία σε πόστο Πολιτισμού χρειάζεται να διαθέτει βαθύτατη και υπεύθυνη παιδεία. Μέσα από την διεθνή και εγχώρια παραγωγή να προσφέρει στον κόσμο την καλύτερη δυνατή τέχνη και να συμβαδίζει με τις κοινωνικές ανάγκες και ανησυχίες του κόσμου και όχι μόνο των εστέτ διανοούμενων. Στην ιστορία, όπως γνωρίζουμε, μαικήνες της εξουσίας ήταν χορηγοί μεγάλων καλλιτεχνών, όπως στον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, στον Μότζαρτ, κ.ά. Τώρα δεν υπάρχουν τέτοιοι προστάτες χορηγοί των καλλιτεχνών, ούτε τους δίνουν παραγγελίες για έργα, αντίθετα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες προσφέρονται αφιλοκερδώς όταν τους καλέι η συνείδησή τους.
Άλλη μία σημαντική ερώτηση που χωράει πολύ συζήτηση, αλλά θα την επικεντρώσω στο ρητό του Πλάτωνα που τα έχει πει όλα σε μία φράση:
«Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους πολύ κατώτερούς τους»
Να απαγορεύεται αυστηρά να νομοθετούν οι άσχετοι. Αρκετά μας πήραν στο λαιμό τους «οι σχετικοί» αρμόδιοι νομοθέτες.
Θα του διάβαζα το τέλος του παραμυθιού μου «Το χειμωνόσπιτο»:
– Να τολμάς να μη φοβάσαι, είπε το Θάρρος
– Να αγαπάς, να συγχωρείς, είπε η κυρα Καλοσύνη
– Να εκτιμάς αυτό που έχεις, να το φροντίζεις, να το προσέχεις, είπε η κυρά-Ζωή.